علی اکبرهای حسین علیه السلام

اگر دشت را از پیکر اکبر(ع) پر کردند
در عوض «علےاکبرهای خمینی» جبهه‌ها را پر کردند
تا هرگز خیمه‌ی دین آتش نگیرد
و عزّت به اسارت نرود
و هیچ بوزینه‌ای (اشاره به حدیث نبوی) بر منبر پیغمبر ننشیند.

چهارشنبه سوم مهر 1364 بود؛ روز تاسوعای حسینی.

بچه های “گردان علی اکبر” در بازگشت از یک پیاده روی طولانی و بعد از آن هم میدان تیر در روبروی دوکوهه، بیابان را کردند حسینیه و همانطور خسته و تشنه، ایستادند به نوحه خوانی؛ عزاداری دلچسبی که جانی تازه بهشان بخشید تا با انرژی مضاعفی راهی جزیره مجنون شوند برای پدافند.