روحیۀ ستودنی!

خاطرۀ طنز حاج سعید مومنی

 

من و محمد جعفر مومنی؛ در شهر ری، هم محل بودیم. با وجود تشابه نام خانوادگیمان، فامیل نبودیم، اما در جبهه همه فکر می کردند برادریم!

محمد جعفر در گردان زهیر بود و من در گردان علی اکبر.

ماه مبارک رمضان بود و گردان زهیر برای پدافندی، به جزیره مجنون رفته بود. شب بیست و یکم که محمد جعفر به آقایش امیرالمومنین علیه السلام اقتدا کرد و آسمانی شد؛ مسئولین گردان ما، مانده بودند چگونه خبر شهادتش را به من بدهند!

یکی از فرماندهان پیشم آمد و شروع کرد به سخنرانی در خصوص جهاد و شهادت… گفت: “شهادت؛ توفیق و  سعادتی است که خدای متعال نصیب هرکسی نمی کند…”

خلاصه آنقدر مقدمه چید تا بالاخره گفت: “جعفر شهید شده.”

من هم با آرامش خاصی! جواب دادم: “خوشا به سعادتش. خدا ما را هم به فیض شهادت نائل کند!”

همین!

آن بندۀ خدا که تحت تأثیر روحیۀ بالای من قرار گرفته بود، گفت: “بهتر است برگردی تهران.”

گفتم: “اصلاً!”

با تعجب پرسید: “یعنی چی؟… باید بروی!… الان خانواده به تو نیاز دارند.”

جواب دادم: “اصرار نکن. من به هیچ وجه اینجا را ترک نمی کنم.”

او که حسابی متأثر شده بود، گفت: “احسنت به این روحیه، اما برادر، لازم است که بروی…”

***

خلاصه از او اصرار و از من انکار… وقتی دید بی فایده است، خسته شد و رفت.

 از روز بعد، هر وقت مرا می‌دید، تحویلم می گرفت. می گفت: “تا به حال رزمنده ای با روحیۀ تو ندیده ام.”

من هم که از اخلاص و ایمان، فقط اسمش را یدک می کشیدم، قند توی دلم آب می شد و با عبارات معنوی، فضا را روحانی می کردم!

***

خدایا ما را ببخش به خاطر آزار و اذیت هایی که در حق بندگان خوبت روا داشتیم و به خاطر اینکه آبرویمان نرود، رویمان را شستیم و به روی خود نیاوردیم!