برادر عزیزمان آقا مصطفی بابایی به آنچه شایسته او بود رسید و با تحملی شیرین و سراسر رضایت از آنچه از دوست رسیده بود دفتر زندگی خود را با شهادت بست و به خیل شهدایی پیوست که خود اثبات روایتی هستند که شهید نخواهی شد اگر شهید زندگی نکنی.
36 سال در حالی با رنج جانبازی زندگی کرد که شاید زمان‌های بیداری او چند ساعت از شبانه روز نبود، ما کم خوابیدیم ولی معلوم نیست چقدر بیداریم و چقدر درغفلت از راه آن ها و او زیاد میخوابید ولی بیدار، بصیر ، محکم و ثابت قدم بر راه شهیدان بود.
هیچ گاه ندیدیم در راه خود تردید کند، شک کند، گم کند و بزرگی دنیایش مانع دید آخرتش شود، دنیای او برای چند ساعت بیدار بودن در ابعاد دیوارهای خانه ای کفایت می‌کرد و بدون آنکه آخرتش را بفروشد یا به رخ دیگری بکشد.
آن خانه به غیر آقا مصطفی عظمت دیگری چون همسرش را در خود دارد که خود حدیث مفصلی از وفای به عهد و دوست داشتنی الهی است، همراه مصطفی درد کشید، خندید تا مرهم باشد و جوانی اش را هدیه راهی کرد که تا خدا طی کردند.
تسلیت بر او و حسرت بر دل ما
آقا مصطفی فراموشمان نکن
تقی زاده
