درحالی‌که رزمندگان گردان علی‌اکبر در خط پدافندی جزیره‌ی مجنون مشغول دفاع از مواضع خود بودند، در تاریخ ۳۰/۷/۶۴ تعداد کثیری از رزمندگان از تهران و کرج به منطقه اعزام شده و در روز ۱/۸/۶۴ به جمع رزمندگان تیپ سیدالشهدا پیوستند. از این تعداد حدود ۱۰۰ نفر نیز جذب گردان حضرت علی‌اکبر شدند. افراد تازه‌وارد گمان می‌بردند که به‌زودی به سایر هم‌رزمان خود در جزیره‌ی مجنون می‌پیوندند ولی تغییر محل استقرار آن‌ها از پادگان دوکوهه به اردوگاه روبه‌رویش که بیش از ۴ کیلومتر با آن فاصله داشت، امید برای حضور در خط مقدم را با یاس روبه‌رو ساخته و موجب ناراحتی آن‌ها شد. البته ازآنجاکه مسئولین گردان درصدد سازمان‌دهی و برنامه‌ریزی برای عملیات بعدی بودند، به درخواست‌ها و انتقادات افراد چندان وقعی ننهاده و برنامه‌های سازمان‌دهی و در پی آن آموزشی خود را از آغاز کردند.
در تاریخ ۱۹/۸/۶۴، آن دسته از نیروهای گردان علی‌اکبر که قبلاً جهت انجام ماموریت پدافندی به جزیره مجنون رفته بودند، به اردوگاه بازگشته و فردای آن روز به مرخصی رفتند. مرخصی این افراد حدود ۱۵ روز به طول انجامید و پس از طی دوره‌ی یادشده در تاریخ ۴/۹/۶۴ به جمع نیروهای گردان در اردوگاه رو به روی دوکوهه پیوستند. با اضافه شدن این افراد به جمع نیروهای مستقر در اردوگاه، ترکیب اصلی گردان برای شرکت در ماموریت آتی، شکل گرفت.
در تاریخ ۸/۹/۶۴، برادر فضلی، فرمانده تیپ سیدالشهدا در جمع رزمندگان گردان علی‌اکبر حاضر شده و با اعلام آماده‌باش، وعده‌ی یک عملیات قریب‌الوقوع را داد. پس‌ازآن، برنامه‌های آموزشی گردان وارد مرحله‌ی جدیدی شده و با جدیت بیشتر پیگیری شد. ازجمله‌ی این موارد می‌توان به انجام راهپیمایی‌های طولانی و حمله به خط دشمن فرضی در زیر آتش سنگین اشاره کرد که در شامگاه ۱۳/۹/۶۴ در منطقه رو به روی دوکوهه صورت گرفت.
پس از طی دوره‌ی یادشده، در تاریخ ۱۶/۹/۶۴، محل استقرار گردان از رو به روی دوکوهه به ساحل شمالی دریاچه‌ی سد تنظیمی دز واقع در چمگلک منتقل شد. در این محل متناسب با ماموریت پیش رو، آموزش‌های آبی-خاکی شامل تمرین شنا، عبور از آب، استفاده از جلیقه نجات و پریدن از قایق و… در دستور کار قرار گرفت.
در عصر ۲۱/۹/۶۴، گردان برای انجام مانور به منطقه‌ی عملیاتی فتح المبین واقع در غرب پل کرخه رفته و ضمن انجام یک راهپیمایی طولانی، حمله به خط دشمن فرضی را تمرین کرد. این مانور تا فردای آن روز ادامه داشت و در صبح روز ۲۲/۹/۶۴، نیروهای گردان مقابله‌ی با پاتک را نیز تمرین کرده و پس از انجام تیراندازی آموزشی به اردوگاه خود بازگشتند. پس از بازگشت نیروها، برنامه‌ی آموزشی در کنار دریاچه‌ی سد تنظیمی دز، به روال سابق ادامه یافت.
بعد از اتمام این برنامه‌ی آموزشی، گردان در صبح روز ۲۹/۹/۶۴ از این محل به اردوگاه دیگری واقع در ام‌نوشه رفت. ام‌نوشه یکی از روستاهای اطراف دارخوئین بود که نیروها در نخلستان‌های آن و در مجاورت رود کارون استقرار یافتند. در این مرحله، نیروهای گردان برنامه‌های آموزشی نظیر عبور از رودخانه خروشان کارون، بلم رانی، حمله به ساحل و راهپیمایی در گل‌ولای و مناطق باتلاقی را در شرایط دشوار پشت سر گذراندند.
پس از طی دوره‌ی آموزشی در ام‌نوشه، در تاریخ ۱۰/۱۰/۶۴ به نیروهای گردان مرخصی داده شد و فردای آن روز تمامی افراد به‌استثنای کادر گردان به اهواز منتقل شده تا از آنجا به شهرهای خود بروند. این مرخصی پانزده روز به طول انجامید و در تاریخ ۲۶/۱۰/۶۴، نیروها به منطقه بازگشتند. محل استقرار گردان پس از بازگشت از مرخصی، اردوگاه کوثر واقع در کیلومتر ۱۷ جاده‌ی اهواز-حمیدیه بود.
پس از بازگشت از مرخصی، گردان اقدام به جذب نیرو کرده و سازمان‌دهی خود را کامل کرد و برنامه‌های آموزشی خود را از سر گرفت. در این مرحله گردان حضرت علی اکبر از ۳ گروهان ایثار، جهاد و شهادت و دسته‌های ویژه و الحدید تشکیل شده بود.
با نزدیک شدن ایام فاطمیه، شور و حال معنوی در بین نیروها افزایش یافته و در تاریخ ۳/۱۱/۶۴، مقارن با شب شهادت حضرت زهرا (س) با هیئت گردان با پای برهنه به حسینیه‌ی تیپ رفته و در آنجا به عزاداری پرداختند.
در تاریخ ۷/۱۱/۶۴، ابوذر خدابین به‌عنوان فرمانده گردان معرفی شده و برادران تقی‌زاده و رنجی نیز کماکان به‌عنوان معاونین گردان مشغول به کار بودند. پس از معرفی برادر خدابین، محمود زارع نیز به‌عنوان معاون سوم منصوب شد.
در تاریخ ۸/۱۱/۶۴، برای طی دوره‌ی غواصی پانزده نفر به تیپ معرفی شدند. این افراد که غالباً کم سن و سال بودند، با امتناع مسئولین دوره از پذیرش آن‌ها روبه‌رو شدند. ولی به سبب انگیزه‌ی قوی و اصرار زیاد، درنهایت به این دوره اعزام شدند.
در تاریخ ۱۰/۱۱/۶۴، گردان برای تکمیل برنامه‌ی آموزشی خود بار دیگر به اردوگاه ام‌نوشه اعزام شد. پس از استقرار گردان، آموزش در کنار ساحل پر از گل رس و چسبنده و عبور از رودخانه سرد و خروشان کارون از سر گرفته شد. ازجمله وقایع این مرحله می‌توان به بمباران اردوگاه در تاریخ ۱۳/۱۱/۶۴ توسط هواپیماهای دشمن اشاره کرد که البته آسیبی به نیروهای گردان نرسید.
در شامگاه ۱۴/۱۱/۶۴، یک مانور در جزایر کوچک واقع در رودخانه‌ی کارون برگزار شد که تا ۵ صبح روز بعد به طول انجامید. در این ایام مسئولان گردان برای شناسایی منطقه اصلی عملیات در رفت‌وآمد بودند. در این عملیات، بخشی از جزیره‌ی ام‌الرصاص و جزایر ام‌البابی شرقی و غربی به‌عنوان حد تیپ سیدالشهدا در نظر گرفته شده بود.
در ساعت ۲ بعدازظهر روز ۱۶/۱۱/۶۴، نیروهای گردان از ام‌نوشه با اتوبوس به بیمارستان متروکه‌ای در خرمشهر اعزام شدند. استقرار افراد در اتاق‌های بیمارستان تا ساعت ۱۲ شب به طول انجامید. فردای آن روز برخی از نیروها جشن حنابندان گرفته و فرماندهان نیز به توجیه کادر گردان برای منطقه‌ی عملیات پرداختند. حضور افراد در این محل تا ۲۰/۱۱/۶۴ به طول انجامید. در این روز از اوایل صبح توزیع مهمات بین نیروها انجام شد و گردان برای شرکت در عملیات مهیا گردید.
سرانجام در ساعت ۲ بعدازظهر ۲۰/۱۱/۶۴، همه گردان‌های تیپ در محوطه‌ی بیمارستان گرد هم آمدند و برادر فضلی برایشان سخنرانی کرد. سپس سید جمال قریشی و کویتی پور مداحی کردند. بعد از مراسم نحوه‌ی عملیات توسط فرمانده گردان از روی نقشه برای نیروها توضیح داده شد. هنگام غروب آفتاب، نیروها سوار بر اتوبوس شده و به سمت پل آهنی در غرب خرمشهر رهسپار شدند. در این نقطه افراد از اتوبوس‌ها پیاده شده و پس از یک ساعت راهپیمایی به محل اسکله رسیدند. غواصان زودتر رفته بودند تا خط را بشکنند و معبرهایی را برای ورود نیروها به جزیره ام‌الرصاص باز کنند. در حین نگرانی عمیق برای دیده شدن و سروصدا، ناگاه باران گرفت که از لو رفتن عملیات جلوگیری کرد. به هر ترتیب در ساعت ۱۲ شب نیروها در قایق‌ها مستقر شدند و عملیات با رمز مقدس یا زهرا (س) و با حمله غواصان شروع شد. پس از رسیدن غواص‌ها به خط دشمن و آغاز درگیری، نیروهای عراقی اقدام به اجرای آتش بر روی محل اسکله و اطراف آن کردند که در جریان آن تعدادی از افراد شهید یا مجروح شدند.
پس از شکسته شدن خط توسط نیروهای غواص، در حدود ساعت ۱ بامداد ۲۱/۱۱/۶۴، حرکت قایق‌ها به سمت جزیره آغاز شد. در طول مسیر بر اثر اصابت خمپاره به تعدادی از قایق‌ها، عده‌ای شهید و مجروح شدند. چند قایق هم میانه‌ی اروند خاموش شدند و از بقیه عقب ماندند. ساعت ۱:۳۰ بامداد گروهان‌ها یکایک به جزیره رسیده ولی نسبت به جایی که قرار بود پیاده شوند هنوز فاصله داشتند. ساعت ۳ بامداد، گروهان جهاد خط اول را پاک‌سازی کرد و با تیپ امام رضا (ع) الحاق کرد. گروهان ایثار و گروهان شهادت عرض جزیره را به سمت جنوب طی کرده و دسته ویژه نیز از وسط جزیره به سمت راست جدا شد تا مقر فرماندهی دشمن را تصرف کند. درگیری در جزیره به‌ویژه در کنار پل ام‌البابی با شدت ادامه داشت. در این محل، دشمن به‌شدت آتش ریخته و نیروهای کماندویی و تانک را وارد جزیره می‌کرد. مقر فرماندهی دشمن چند بار بین رزمندگان گردان و نیروهای دشمن دست‌به‌دست شد و در این میان تعداد زیادی از نیروها به شهادت رسیده و یا مجروح شدند.
در ساعت ۹ صبح ۲۱/۱۱/۶۴، یک گروهان ویژه به فرماندهی کریم آخوندی به کمک نیروهای گردان آمد ولی در همان ابتدای کار تعدادی از آنان ازجمله کریم آخوندی نیز به شهادت رسیدند. ساعت ۱۰ صبح، دستور تخلیه‌ی مجروحان و شهدا از جزیره صادر شد. حدود ساعت ۱۱ صبح اغلب نیروهای گردان در جنوب جزیره مشغول مقابله با پاتک دشمن بودند. این نبرد با شدت تمام ادامه داشت و نیروهای دشمن به‌تدریج در حال پیشروی بودند.
در ۳ بعدازظهر، دستور ترک جزیره‌ی ام‌الرصاص صادر شده و مقرر گردید تا باقی‌مانده‌ی نیروها جزیره را ترک کنند. پیرو این دستور نیروها به‌تدریج جزیره را ترک کرده و تا حدود ساعت ۵ بعدازظهر به محل قبلی استقرار خود واقع در بیمارستان متروکه‌ی خرمشهر بازگشتند. در هنگام بازگشت، نیروها از عدم دستیابی به اهداف تعیین‌شده و به‌جای ماندن پیکر تعداد زیادی از شهدا ناراحت بودند؛ به‌ویژه آنکه برخی از اجساد مطهر آن‌ها توسط جریان رود اروند برده شده بود. به‌هرحال فضای حزن و اندوه تا فردای آن روز کماکان در بین نیروها حکم‌فرما بود.
صبح روز ۲۲/۱۱/۶۴، اخبار رسیده حاکی از آن بود که عملیات در محورهای مختلف صورت گرفته و برخلاف جزیره‌ی ام‌الرصاص، پیشروی در محور اصلی (فاو) به‌خوبی انجام شده است. افراد با شنیدن این خبر خوش‌حال شده و روحیه‌ی خود را بازیافتند.
نیروهای گردان تا ۳ روز بعد از عملیات در محل بیمارستان مستقر بودند. در طی این مدت در مراسمی، برادر فضلی ضمن تقدیر از عملیات رزمندگان اظهار داشت که این عملیات ایذایی بوده و عملیات اصلی از محور فاو با موفقیت انجام شده است.
در تاریخ ۲۴/۱۱/۶۴ گردان از خرمشهر برای جمع‌آوری وسایل و تجهیزات خود ابتدا به اردوگاه ام‌نوشه رفته و سپس از آنجا به اردوگاه کوثر بازگشت. پس از استقرار نیروها در این اردوگاه، گردان به‌تدریج سازمان خود را بازیافته تا در صورت لزوم برای انجام ماموریت به محور فاو اعزام شود. حفظ این آمادگی تا ۹/۱۲/۶۴ به طول انجامید. سرانجام در این تاریخ نیروهای گردان به مرخصی رفتند.
باسلام ، خداوند به شما طول عمر و تن سالم اعطاء فرماید که یاد شهداء را زنده و گرامی می دارید و ما جا ما ندگان را به آن زمان های خوب می برید .
التماس دعا
سلام ،انشالله خدا توفیق بدهد به شماها که یاد شهدا را گرامی میدارید من الله توفیق