شهید علی آملی به روایت حاج حمید – گردان حضرت علی اکبر علیه السلام

عاشق فوتبال بود. نیمه حرفه ای فوتبال بازی میکرد. پیش آمده بود که با تب 40 درجه هم برود فوتبال! علی را همیشه با شورت و پیراهن فوتبال میدیدیم. همیشه‌ی خدا هم یا دستش در رفته بود یا پایش شکسته بود.

روبه روی کوچه محل زندگی آن ها یک زمین خاکی بود که تیم های محلی در آن فوتبال بازی می کردند، علی دائم تو زمین بود. یک فوتبالیست وقت گذار و با انگیزه. آن طور که ذات فوتبال اقتضا می کرد، علی همیشه یک طرف دعوا و درگیری بود؛ مثل همه بچه های فوتبالی این سن و سال در آن روز.

سال های 60-61 هم همینطور بود تا راهی جبهه شد. هر بار که می رفت و برمی گشت شما یک علی دیگر می دیدی. دایی اش، شهید داود سلمانی که شهید شد آثار آن در علی کاملا دیده می شد. بعد از شهادت داود راهی جبهه شد.

* * *

وقتی در جبهه علی را دیدم، انگار با یک آدم 50 ساله صحبت میکردم. این علی اصلا آن علی که می شناختم نبود. شده بود یک مرد پخته و وزین. وقتی با آدم حرف میزد، اصلا سرش را هم بالا نمی‎آورد. گمان میکردم علی سوار آسانسوری شده که تیر خورده به دگمه‎ی آن و 40 طبقه او را بالا برده. یک آدم دیگری شده بود.

آن علی که روزها دائما پی فوتبال بود و با همه دعوا میکرد، دیگر تمام شد. حالا در محل که راه میرفت، همه به او احترام میگذاشتند. کاسب محل میگفت: «سلام علی آقا».

هنوز هم وقتی در محل بودیم، شب ها جمع میشدیم و فوتبال بازی میکردیم، ولی این بار، دیگر علی بود که با وجود آن که از همه‎مان کوچکتر بود، شده بود شخصیت محوری. آن علیِ اهل بازی و دعوایی، حالا اگر وسط فوتبال، ناخواسته لگدش به کسی میخورد آنقدر عذرخواهی میکرد که گمان میکردیم الان است که به گریه بیفتد. روز به روز بزرگتر میشد. 4 سالی را که در جبهه بود، انگار هر 6 ماه، به اندازه 20 سال می رفت جلو.

* * *

از راست: سردار حمید تقی زاده – شهید علی آملی – سردار عباس رنجی

وقتی من سرپرست گردان علی اکبر شدم، علی هم با لشکر 27 تسویه کرد و علی رغم مخالفت فرمانده‎اش با اصرار آمد پیش ما. “علی آملی” یکی از خوبانی بود که همان اول که گردان علی اکبر، بعد از مدتی رکود، دوباره داشت شکل می‎گرفت، به ما پیوست.

او یکی از انسانهای خاص و ویژه گردان بود. به سختی میتوان عطش و ولع یادگیری “علی آملی” را تعریف کرد.

* * *

با شناختی که از او داشتم همان اول که آمد گذاشتمش به عنوان فرمانده گروهان، ولی چند نفر تذکر دادند که علی خیلی جوان است، بهتر است بچه‏های قدیمی‎تر را بگذاریم. من هم به علی گفتم؛ خیلی استقبال کرد و شد جانشین گروهان. مدتی بعد، دوباره همه پیشنهاد دادند و این بار محکم می گفتند علی را بگذار فرمانده گروهان!

* * *

علی 2 تا چادر داشت، که به هم وصل میشد. ظهرها که می‎آمد ناهار بخورد، هر دو تا چادر پر میشد از نیروها. همه دوست داشتند با علی غذا بخورند.

گریه‎های سر نمازش، معروف شده بود. های‎های گریه میکرد طوری که وقتی سر از سجده برمیداشت، موکت خیسِ‎خیس شده بود. بعضی‎ها متلک می‎انداختند و می‎گفتند خودنمایی می‎کند، ولی او طوری از دنیا کنده بود که آدم‎ها را نمی‎دید و حرفهایشان را نمیشنید و به فکر این نبود که ریا می شود یا نمی شود.

در اکثر عملیات‎ها مجروح میشد تا اینکه در عملیات کربلای 5 حین فرماندهی گروهان غواصی، به معبودش رسید.

“شهید علی آملی” به روایت
فرمانده گردان حضرت علی‎اکبر “سردار حمید تقی‎زاده”